آلبوم تصاویر فضایی روزهای گذشته به انتخاب آژانس فضایی اروپا

آنی بازار: آژانس فضایی اروپا تصاویری را منتشر نموده است که زیبایی های فضا را در ایام اخیر به نمایش می گذارند.

به گزارش آنی بازار به نقل از ایسنا، فضا همیشه میزبان رویدادهای جدید است و عکس گرفتن از آنها سرگرمی محبوبی برای علاقمندان به حوزه فضا بشمار می رود.
به نقل از وب سایت رسمی آژانس فضایی اروپا، عکسهایی که میان روزهای هشت تا ۱۲ دسامبر ثبت شده اند، زیبایی های فضا را به نمایش می گذارند.

دنباله دار «3I/ATLAS» در پرتو ایکس

رصدخانه فضایی پرتو ایکس «ایکس ام ام-نیوتون»(XMM-Newton) آژانس فضایی اروپا، دنباله دار میان ستاره ای 3I/ATLAS را در روز سوم دسامبر به مدت حدود ۲۰ ساعت رصد کرد. در این زمان، دنباله دار حدود ۲۸۲ تا ۲۸۵ میلیون کیلومتر از فضاپیما فاصله داشت.
ایکس ام ام-نیوتون این دنباله دار را با «دوربین تصویربرداری فوتون اروپا»(EPIC) خود که حساس ترین دوربین پرتو ایکس آنست، رصد کرد.
این عکس، دنباله دار را درحال تابش پرتو ایکس کم انرژی نشان داده است. رنگ آبی نشان دهنده فضای خالی با پرتو ایکس خیلی کم است و رنگ قرمز، تابش پرتو ایکس دنباله دار را برجسته می کند. ستاره شناسان انتظار داشتند این تابش را ببینند، چونکه وقتی مولکول های گاز پخش شده از دنباله دار با باد خورشیدی برخورد می کنند، پرتو ایکس تولید می کنند.

رشته کوه پاریاکاکا

به دنبال روز جهانی کوهستان که به منظور افزایش آگاهی درباره ی اهمیت محیط های کوهستانی در سراسر دنیا برگزار می شود، ماهواره «سنتینل-۲»(Sentinel-2) برنامه «کوپرنیک»(Copernicus) ما را بر فراز «رشته کوه پاریاکاکا»(Pariacaca Mountain Range) در پرو می برد.
رشته کوه پاریاکاکا که با نام رشته کوه «هوآروچیری»(Huarochirí) هم شناخته می شود، بخش قابل توجهی از رشته کوه «آند»(Andes) را در پرو تشکیل می دهد. پاریاکاکا به خاطر قله های زیبا و ناهموار خود که خیلی از آنها به بیشتر از ۵۰۰۰ متر ارتفاع می رسند، شناخته شده است.
این عکس با رنگ کاذب در روز هفتم دسامبر با استفاده از کانال فروسرخ نزدیک ماهواره سنتینل-۲ پردازش شده است تا پوشش گیاهی به رنگ قرمز برجسته شود. با عنایت به موقعیت مکانی، آب وهوای خشک و ارتفاع، پوشش گیاهی عمدتا شامل درختچه ها و علفزارهاست. بخشهایی از جنگل با رنگ قرمز تیره تر و دره هایی با پوشش گیاهی سرسبزتر با رنگ قرمز روشن تر قابل مشاهده هستند.
خیلی از قله ها همچون بلندترین قله در رشته کوهی با همین نام پاریاکاکا که ارتفاع آن از سطح دریا بالاتر از ۵۷۰۰ متر است، پوشیده از برف به نظر می رسند. این کوه چشم گیر که قله سفیدرنگ آن در پایین عکس دیده می شود، بین مناطق جونین و لیما در پرو قرار دارد.
دریاچه های مختلفی که بیشتر آنها منشأ یخچالی دارند، در تصویر هم به رنگ سیاه و هم با سایه های سبز قابل مشاهده هستند. دریاچه های یخچالی جوان تر در ارتفاع بالاتری قرار دارند و به مزارع یخچالی نزدیک تر هستند. رنگ زمردی آنها به سبب تراکم ذرات سنگ بسیار ریز معلق در آب ایجاد می شود.
یخچال های طبیعی بسیاری هم در عکس دیده می شوند. سیستم یخچالی «نوادو پاریاکاکا»(Nevado Pariacaca) از نظر تاثیر هیدرولوژیکی در منطقه بسیار اهمیت دارد. باآنکه یخچال های طبیعی خیلی بزرگ نیستند، اما بعنوان «برج های آب» عمل می کنند. آنها آب را در طول فصل مرطوب ذخیره می کنند و در طول فصل خشک به آرامی آزاد می کنند. این چرخه فصلی، جریان رودخانه ها را تنظیم می کند که برای تأمین آب در لیما و جونین حیاتی هستند.

۱۰۰ روز در مریخ

تصور کنید که به مدت ۱۰۰ روز با پنج نفر دیگر در یک زیستگاه کوچک و مهروموم شده و جدا از دنیای بیرون زندگی کنید. نه هوای تازه، نه پیاده روی و نه رفت وآمد به فروشگاه امکانپذیر هستند؛ فقط شما، گروه و یک برنامه روزانه با دقت برنامه ریزی شده یک جا جمع شده اید. موضوع پروژه آینده «SOLIS100» آژانس فضایی اروپا، درک چیزی است که برای رشد انسان ها در انزوا و محدودیت لازم است؛ همانطور که فضانوردان آینده در مأموریت های ماه و مریخ باید انجام دهند.
از آوریل ۲۰۲۶، شرکت کنندگان وارد تاسیسات «envihab» در «مرکز هوافضای آلمان»(DLR) خواهند شد و سفری را آغاز خواهند کرد که شرایط یک پایگاه فضایی ماه یا مریخ را منعکس می کند. آنها به مدت سه ماه در یک فضای محدود سهیم خواهند شد، منابع محدود را مدیریت خواهند کرد و با یکدیگر روی وظایف علمی و عملیاتی کار خواهند کرد. همه جزئیات، از الگوهای خواب گرفته تا تغذیه و رفاه روانی آنها تحت نظر قرار خواهد گرفت تا مشخص شود که چطور انزوا به تدریج بر سلامت، خلق وخو و عملکرد آنها تاثیر می گذارد.
این مورد اهمیت دارد، چونکه وقتی فضانوردان به فضای بیرون از زمین فرستاده می شوند، ماه ها یا حتی سال ها با انزوای شدید رو به رو خواهند شد. عوامل کوچک استرس زا می توانند روی هم انباشته شوند و حتی چالش های ساده ای مانند اختلال خواب یا اختلال در ارتباطات می تواند بر موفقیت مأموریت تاثیر بگذارد. پروژه SOLIS100 به آژانس فضایی اروپا و شرکای آن کمک می نماید تا راهبردهایی را برای حفظ سلامت و انعطاف پذیری خدمه، خواه روی سطح ماه و خواه در طول سفر طولانی به مریخ تدوین کنند.
هر شرکت کننده یک محفظه خواب خصوصی را در زیستگاه ایزوله خواهد داشت که فضای شخصی را در یک محیط مشترک فراهم می آورد. این پروژه شامل کار گروهی، تحقیقات علمی، وظایف عملیاتی و تمرین های بدنی منظم برای حفظ سلامت است. تغذیه و رفاه روانی در طول مأموریت ارزیابی خواهد شد.
این پروژه برمبنای آزمایش ایزوله سازی SOLIS8 به سرپرستی آژانس فضایی اروپا به انجام می رسد که در سال ۲۰۲۵ صورت پذیرفت. این مأموریت هشت روزه، تجهیزات و روش ها را برای آماده سازی جهت تحقیقات اصلی آزمایش کرد. حالا این پروژه به ۱۰۰ روز بیشتر می شود تا پیچیدگی یک مأموریت واقعی در اعماق فضا را شبیه سازی کند. این به معنای استقلال بیشتر، مدیریت منابع بیشتر و موقعیت های بیشتر برای یادگیری نحوه سازگاری انسان با دنیای خارج از دسترس است.

ماهواره های گالیله

ماهواره های «گالیله»(Galileo) ۳۳ و ۳۴ قبل از انتقال از تأسیسات سوخت رسانی به ساختمان، روی محفظه سوخت خود نصب شدند تا در محفظه سوخت گیری موشک «آریان ۶»(Ariane 6) قرار بگیرند.
بعد از محصور شدن در محفظه، قسمت بالایی موشک شامل دو ماهواره به سکوی پرتاب آریان ۶ منتقل می شود و در آنجا با کمک گانتری متحرک، روی پرتابگر قرار می گیرد.

شار پروتون پرانرژی بر فراز مناطق قطبی

هر ردیاب ستاره از سه دوربین تشکیل شده است که در راستای های متفاوتی قرار دارند. این دوربین ها نسبت به تابش یونیزه حساس هستند. وقتی یک ذره پرانرژی به سنسور برخورد می کند، بصورت یک نقطه سفید ظاهر می شود. تحلیل گران توانسته اند داده هایی را درباره ی شار ذرات تولید کنند و خصوصاً به شناسایی اثرات پروتون هایی با سطوح انرژی مگاالکترون ولت بپردازند.
باآنکه ناهنجاری در جنوب اقیانوس اطلس، منبع اصلی تابش یونیزه کننده نفوذی است، اما طوفان های مغناطیسی می توانند به سبب تزریق ذرات به مگنتوسفر و به دام افتادن آنها به افزایش موقت ذرات پرانرژی در مناطق قطبی منجر شوند. این عکس، شار ذرات را بر فراز مناطق قطبی در روز ۱۲ نوامبر ۲۰۲۵ نشان داده است.

ابرنواختر GRB 250314A

تلسکوپ فضایی جیمز وب، منبع یک درخشش فوق العاده نور را شناسایی کرد که بعنوان انفجار پرتو گاما شناخته می شود. این درخشش حاصل یک ابرنواختر است که وقتی جهان تنها ۷۳۰ میلیون سال قدمت داشت، منفجر شد. تصاویر نزدیک به فروسرخ با وضوح بالای جیمز وب، کهکشان میزبان ابرنواختر را هم شناسایی نمودند. مشاهدات سریع تلسکوپ فضایی جیمز وب، داده های ثبت شده توسط تلسکوپ های دیگر را درباره ی درخشش انفجار پرتو گاما در اواسط ماه مارس تأیید کرد.
عکس جیمز وب، صدها کهکشان در همه شکل ها و اندازه ها را در مقابل پس زمینه سیاه رنگ فضا نشان داده است. در سمت چپ مرکز عکس، یک کهکشان مارپیچی سفید بزرگ قرار دارد که حدودا از رو به رو دیده می شود. در سمت راست این عکس، بخشی وجود دارد که روی ناحیه ای در بخش بالا سمت راست زوم می کند. در مرکز بخش مشخص شده، یک نقطه قرمز کم رنگ قرار دارد که نام GRB 250314A روی آن حک شده است.

درخشش یک ماهواره

در این عکس یک لامپ خورشیدی، یک ماهواره پوشیده از عایق حرارتی طلایی را روشن کرده است. یک پیشرانه فنجان شکل از مرکز ماهواره امتداد یافته و رنگین کمانی از رنگ ها را منعکس کرده است. چند متر آن طرف تر که در این تصویر ثبت نشده است، یک دوربین به ماهواره نزدیک تر می شود و صحنه را در این شبیه سازی از یک ملاقات فضایی اسکن می کند.
دو شرکت «LMO» و «ClearSpace» مستقر در لوکزامبورگ از شبیه ساز هدایت، مسیریابی و کنترل «GRALS» آژانس فضایی اروپا برای آزمایش فناوری مسیریابی ماهواره ای خودکار بهره برده اند.
شبیه ساز GRALS شامل دو بازوی رباتیک است که روی ریل های بلند نصب شده اند. یکی از آنها واحد مسیریابی و دیگری یک مدل ماهواره ای را بعنوان هدف نگه می دارد که در مرکز یک اتاق تاریک معلق است و فضا را شبیه سازی می کند.

کهکشان آبی درخشان

کهکشان آبی درخشان در این عکس، یک کهکشان کوتوله فشرده آبی به نام «مارکاریان ۱۷۸»(Markarian 178) یا «Mrk 178» است. این کهکشان که بطور قابل توجهی کوچکتر از کهکشان راه شیری است، در فاصله ۱۳ میلیون سال نوری از زمین در صورت فلکی «خرس بزرگ»(Ursa Major) قرار دارد.
کهکشان مارکاریان ۱۷۸ یکی از بالاتر از ۱۵۰۰ کهکشان مارکاریان است. این کهکشان ها نام خودرا از «بنجامین مارکاریان»(Benjamin Markarian)، اخترفیزیکدان ارمنی گرفته اند. او لیستی از کهکشان هایی را گردآوری کرد که بطور شگفت آوری در نور فرابنفش درخشان بودند.
باآنکه بخش عمده ای از کهکشان به سبب فراوانی ستاره های جوان و داغ با غبار کم که آنها را پوشانده، آبی است؛ اما به سبب وجود مجموعه ای از ستاره های بزرگ که خصوصاً در درخشان ترین منطقه قرمزرنگ نزدیک لبه کهکشان متمرکز شده اند، بخشهایی از آن به رنگ قرمز دیده می شود. این ابر لاجوردی محل قرارگیری تعداد زیادی از اجرام نادر به نام ستاره های «ولف-رایه»(Wolf–Rayet) است. ستاره های ولف-رایه، ستاره های بزرگی هستند که جو خودرا بوسیله بادهای قوی به بیرون پرتاب می کنند. از آنجائیکه Mrk 178 ستاره های ولف-رایه بسیاری را در خود جای داده، خطوط نشری روشن از بادهای ستاره ای داغ این ستاره ها روی طیف کهکشان حک شده اند؛ خصوصاً هیدروژن و اکسیژن یونیزه شده در این عکس که با استفاده از برخی فیلترهای نوری تخصصی هابل مشاهده شده اند، به رنگ قرمز دیده می شوند.

منبع: آنی بازار

1404/09/25

09:07:57

5.0 از 5

تگهای خبر: ارز , ارزیابی , تخصص , تولید

این مطلب آنی بازار را پسندیدید؟

(1)

(0)

تازه ترین مطالب مرتبط

نظرات بینندگان آنی بازار در مورد این مطلب

نظر شما در مورد این مطلب آنی بازار

نام:

ایمیل:

نظر:

سوال:

= ۸ بعلاوه ۵